Als mijn dochters en mijn vrouw hun zin krijgen en we naar Noorwegen op vakantie gaan, dan kan ik niet naar Italië. Ze verwachten van me dat ik meega. Maar ook als ik niet met ze meega, dan kan ik toch niet alleen naar Italië op vakantie want daarvoor is dan niet genoeg geld.

Bij ons thuis gaat alles in overleg. Ik vrees daarom dat ik aan het kortste eind trek. Drie tegen een. Einde verhaal. Ze zullen geduldig naar mijn argumenten luisteren. Hoe mooi de Italiaanse steden zijn hoe heerlijk het warme klimaat daar is. Ze zullen het aanhoren en daarna gewoon hun eigen zin doordrijven. Misschien zullen ze uit beleefdheid hun argumenten nog naar voren brengen. Dat ze geen steden willen bezoeken maar behoefte hebben aan vrije natuur. Dat het in Noorwegen in de zomer helemaal niet benauwd is. Dat er alleen maar heldere open luchten zijn en stralende bergen en weidse vergezichten over fjorden. Maar daarna doen ze gewoon hun eigen zin.

Maar ik wil geen natuur, geen muggen en geen campings. Ik wil cultuur! Democratie op familieniveau is een aanfluiting, een ondermijning van het ouderlijk gezag. Van het vaderlijk gezag in het bijzonder! 

Maar ik weet wat ik doe. Ik laat niet over me heen lopen. Ik boek alvast mijn reis naar Italië. Ook al is er dan voor hen geen geld genoeg meer om naar Noorwegen te gaan. Dan moeten ze wel mee. Dan vliegen we van de zomer samen naar Venetië met zijn prachtige kanalen, zijn kleurrijke pleinen en mooie gebouwen. We dwalen door de steegjes en over de talloze bruggen. We drinken een biertje op het San Marco plein terwijl we uitkijken op de basiliek en het Dogenpaleis. Eén biertje in Venetië is beter dan drie weken tussen de muggen kamperen in Noorwegen. Daarna reizen we met de trein naar Rome. Daar nemen we een hotel in het midden van de stad. Dan bezoeken we het Colosseum, het Vaticaan, het Forum Romanum. Oh, ik krijg nu al de kriebels. Hoe zullen ze reageren? 

Ik, zit met een bedrukt gezicht aan tafel, de vliegtickets in mijn binnenzak. Mijn dochters vol verwachting met reisgidsen van Noorwegen voor hun neus. Mijn vrouw schenkt koffie en kijkt me onderzoekend aan. Ik schraap mijn keel. ‘Ik moet jullie wat zeggen Ik ben vanmiddag naar het reisbureau geweest. Ik heb daar heel lang staan wikken en wegen.’
‘Gaan we naar Noorwegen?’ roepen mijn dochters enthousiast. 
‘Ik heb vliegtickets gekocht.’ vervolg ik langzaam. 
Ze dansen in het rond en roepen ‘We gaan naar Noorwegen... We gaan naar Noorwegen.’
Ik krijg het Spaans benauwd.
Mijn vrouw kust me op mijn wang. ‘Dat had je niet moeten doen.’ 

Daarna volgt er vier maanden oorlog. Loopgraven oorlog. 
‘Je gaat die tickets maar terugbrengen. Je hebt ons voor het blok gezet.’ 
Alles wordt uit de kast gehaald. 
‘Naar bed? ‘ zeggen mijn dochters ‘Waarom zouden we. Jij doet toch ook waar je zelf zin in hebt!’ 
‘Kan je niet in het logeerbed gaan slapen. Dan kan je alvast wennen aan de Italiaanse hotelbedden.’
Ik wordt kwaad maar geef niet toe. 
‘We blijven thuis. Denk je dat we meegaan? Kom nou! Eén zomervakantie in Nederland kamperen zal best wel lukken. Dan gaan we volgend jaar naar Noorwegen. Dat pak je niet van ons af.’
Ik word boos. Ik sla op de tafel. ‘En dit jaar pakken jullie Italië niet van me af.’
Mijn dochters barsten in tranen uit. ‘Je houdt niet meer van ons.’ snikken ze. 
Dat maakt me nog kwader. Vastbesloten ben ik nu. Ik zal geen millimeter wijken. Vier maanden lang ben ik onvermurwbaar tot ik in het vliegtuig stap naar Italië. Mijn Italië. Daarna zien we wel weer verder. Mijn standvastigheid zal respect afdwingen. Zoals het hoort. Respect. Daar ontbreekt het hier aan. 

Achteloos roer ik in mijn kopje koffie. 

‘Hans. Wat zit je toch voor je uit te staren? Is er wat?’
‘Ach.’ verzucht ik. ‘We moeten de knoop maar eens doorhakken over de komende zomervakantie.  Mijn dochters spitsen hun oren. 
‘Ik vind dat we snel een plaatsje moeten reserveren op een camping in Noorwegen.’ Ik zie drie stralende gezichten. 
‘Jij wilde toch liever naar Italië?’ vraagt mijn vrouw nog. 
‘Ach.’ verzucht ik opnieuw. ‘Misschien volgend jaar.’

3 april 2001